اثر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن آنژیوپوئیتین-1 (ANGPT-1) و وضعیت اکسیدانی (TOS) بافت قلب در موش های صحرایی دیابتی

چکیده

مقدمه: بـيماران مبتلا به ديابت مليتوس در معرض خطـر افزایش آنتی­اکسیدان و در دراز مدت ايجاد ضايعات عروقي مي­باشند. از این رو هدف از این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی بر بیان ژن آنژیوپوئیتین-1 (ANGPT-1) و وضعیت اکسیدانی (TOS) بافت قلب در موش­های صحرایی دیابتی است.

مواد و روش­ها: 30 سر موش صحرایی نر  به 3 گروه 10 تایی گروه دیابت تمرین، کنترل دیابت و سالم تقسیم شدند. حیوانات گروه­های دیابتی از طريق تزريق درون صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. برنامه تمرینی ورزشی شامل 6 هفته تمرین روی نوار گردان بود. پس از 24 ساعت از آخرین جلسه تمرین برای بررسی اثر تمرین، نمونه­های بافت قلب به منظور اندازه­گیری بیان ژن ANGPT-1 و TOS استخراج گردید. برای مقایسه اختلاف معنادار بین گروه­ها از تحلیل واریانس یک طرفه با سطح آماری 05/0>P استفاده گردید.

يافته­ها: نتایج نشان داد که میزان بیان ژن ANGPT-1 و وضعیت تام اکسیدان در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش معنادار داشت (001/0P=) و  بین میزان بیان ژن ANGPT-1 بین دو گروه کنترل دیابت و سالم کنترل تفاوت معنادار وجود نداشت (397/0P=).

بحث و نتيجه­گيري: به نظر می­رسد تمرین استقامتی با اثر مثبت بر بیان ژن  ANGPT-1 و بهبود وضعیت تام آنتی­اکسیدانی بافت قلب موش­های دیابتی باعث بهبود قلب دیابتی می­شود.